woensdag 8 april 2015

Stilstaan bij Steve Stevaert. Brief aan Bruno Tobback en John Crombez.

Beste Bruno,
Beste John,
 
Ik zal geen uitspraak doen over de persoonlijkheid van Steve.  Daarvoor ken ik hem te weinig.  Of zelfs helemaal niet.  Ik zal geen voorafnames doen over schuld of onschuld in de verkrachtingszaak.  Daarvoor ken ik het dossier te weinig.  U ziet, gebrek aan kennis doet mij afstand nemen.  In de voorbije dagen is jammer genoeg gebleken dat velen zich niet geremd voelen straffe, niet gefundeerde uitspraken te doen.  Met een terecht beschuldigende vinger werd gewezen naar de sociale media.  Aan dit opbod van straf, straffer, strafst doe ik niet mee.  Bij een plots overlijden zou enkel sereniteit mogen overheersen.  Gekoppeld aan enige vorm van medemenselijkheid.  Die houding was niet altijd aanwezig.  Ik kan het enkel betreuren.
 
In deze dagen van rouw is het misschien goed om even stil te staan bij het politieke nalatenschap van Steve Stevaert.  In commentaren wordt een beetje meewarig geschreven over het gratis beleid.  Gratis bussen, zo dreigt Steve Stevaert herinnerd te worden.  Gratis en Stevaert, lange tijd leek het één synoniem voor het ander.  There’s no such thing as a free lunch, zeiden politieke tegenstanders steeds maar weer in een poging om dat gratis beleid onderuit te halen.  Alsof Steve Stevaert niet wist dat zijn keuzes best wel geld kostten.  In het maken van zijn keuzes werd Stevaert niet gedreven door een hang naar populisme.  De keuze voor gratis bussen werd niet gemaakt om populair te zijn.  Dat was het helemaal niet.  Achter die keuze zat een eigenzinnige, vernieuwende kijk op mobiliteit.  Op herverdeling.  Aan die achterliggende motivering werd al te gemakkelijk voorbij gegaan.  Gemakkelijker was het te focussen op het eindresultaat.  Te lachen met die gratis bussen.  Daardoor werd het debat nooit ten gronde gevoerd.
 
Herverdelen? Een sociaal en herverdelend beleid? Heden ten dage wordt verteld dat het niet meer mogelijk is.  Het geld is op.  Besparen, dat is wat moet gebeuren.  Sociale steunmaatregelen worden daarom ingeperkt.  Omdat het moet, zo wordt ons verteld door gezagsdragers.  Met het vervoorwaardelijken van allerhande steunmaatregelen wordt de solidariteitsgedachte sluipend ondermijnd.  Het constant strenger maken van bestaande voorwaarden of het creëren van nieuwe voorwaarden maakt de groep, die aanspraak maakt op bepaalde maatregelen, steeds kleiner.  Die kleiner wordende groep kan zo gemakkelijker in een hoekje geduwd worden.  In een hoekje, waar zij gemakkelijk kunnen beschimpt worden.  Kunnen uitgemaakt worden.  Voor profiteur.  Voor klaploper.  Voor niksnut.  Die verwijten gaan dan vaak gepaard met een roep om nog strengere voorwaarden.  Een roep, die heel vaak gehonoreerd wordt door gezagsdragers.  Als bewijs van hun daadkracht.  Om de kracht van verandering met overtuigingskracht te etaleren.
 
Kort na het overlijden van Steve Stevaert liet een afgevaardigd bestuurder van AD Delhaize Kortenberg weten dat alle socialisten het kanaal mochten inspringen.  Bovenstaande moet aantonen dat ik het helemaal niet eens ben met die doldrieste vraag om collectieve zelfmoord.  Integendeel.  Socialisten moeten opnieuw de barricades op.  De straat op.  Socialisten moeten het politieke verhaal van rechts kapen.  Tonen dat een rechtse diagnose best wel een linkse therapie kan verdragen.  Enkel zo kan getoond worden dat er een alternatief is.  De overheid moet zich niet terugtrekken uit het maatschappelijke veld.  Zij moet een bepalende speler blijven.  Om weerwerk te bieden aan het primaat van de markt.  Want dat is wat wij vandaag al te vaak zien.  De overheid trekt zich uit steeds meer domeinen terug om de markt vrij spel te geven.  Vaak wordt aan die evolutie een heldere en hippe naam gegeven.  De vermaatschappelijking van de zorg is er zo eentje.  Alleen al de naam bezorgt mij kippenvel. 
 
Steve Stevaert is niet meer.  Wij kunnen het betreuren.  Toch moeten wij niet enkel dat doen.  Wij moeten hem ook herinneren.  Als een politiek dier.  Daarom wil ik u vragen zijn herverdelende gedachtengoed opnieuw te integreren in uw partijpolitieke standpunten.  In een modern jasje.  Academisch onderbouwd.  Tegengas moet gegeven worden.  Alternatieven moeten aangereikt worden.  Kilte en koude dreigen het beleid binnen te dringen.  Of dringen dat beleid reeds binnen.  Een beleid, uitgetekend door boekhoudertjes.  Boekhoudertjes, die er maar niet in slagen een enthousiasmerend project uit te tekenen.  Het enige beleid, dat deze boekhoudertjes uitwerken, is schouderophalend erkennen dat er geen alternatief is.  Dat het crisis is en dat er daarom helemaal geen andere keuze is dan deze steriele, weinig tot de verbeelding sprekende en door angst geleide regeringen.
 
Het gratis verhaal is ten einde.  Dat beweren althans de regeringspartijen.  Bewijs hun ongelijk.  Toon uw herverdelend vermogen.  Toon uw herverdelend alternatief.  De aankomende discussie omtrent de tax shift kan hierin dienen als uw lakmoesproef.
 
Tot op de barricaden.
 
Met vriendelijke groeten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten