donderdag 23 april 2015

Bony King, gezien in Handelsbeurs. Brief aan Bram Vanparys.

Beste Bram,
 
Net voor ik de fiets nam naar de Handelsbeurs, luisterde ik nog even naar het concert van Royal Blood in de AB.  Dat had ik nog op de digibox staan.  AchtTV had het concert uitgezonden.  Ik had het opgenomen.  Om te consumeren op het juiste ogenblik.  Ik achtte het ogenblik rijp.  Mijn andere huisgenoten waren op stap.  Ik was alleen.  Home alone.  Master of the universe.  De volumeknop draaide ik open.  Het moest hard gaan.  Ruig.  Ruw.  Dat vraagt de muziek van Royal Blood.  Ik ben volgzaam.  Wat moet, moet.  Ik ging wild tekeer.  Springend in de zetels.  Net niet dansend op tafel.  Als de beste speelde ik luchtgitaar.  Wereldkampioen luchtgitaarspelen, zo voelde ik mij.  Dit was luid en wild.  Straks in de Handelsbeurs verwachtte ik warme ingetogenheid.  Royal Blood en Bony King.  Twee uitersten.  Extremen, dat is wat een mens nodig heeft.  Dat is wat het leven kruidt.
 
Wild Flowers, uw vierde album.  Dat was de reden waarom ik naar de Handelsbeurs kwam.  Ik had de lovende commentaren gelezen.  In Humo.  In De Standaard.  Voor dat nieuwste album was u naar Amerika getrokken.  U had samengewerkt met studiomuzikanten, wiens geloofsbrieven een mooi deel van de Amerikaanse muziekgeschiedenis omspannen: Bonnie Raitt, Joe Henry, Jackson Browne, T Bone Burnett, Aimee Mann, Ray Lamontagne.  Dat zijn heel wat namen.  Mooie namen.  Dat alles maakte mij nieuwsgierig.
 
Ik was te laat.  Het fileprobleem kon ik niet aanhalen als excuus.  Zoals ik al zei, ik was met de fiets.  Een verkeerde inschatting van de weersomstandigheden, dat was de reden.  Tegenwind had een invloed op mijn anders niet te meten snelheid.  Die meteorologische vertraging had mij uw eerste nummer doen missen.  Wel was ik op tijd voor uw verontschuldigingen.  U excuseerde zich.  Omdat u zo maar begonnen was zonder enige aankondiging.  Ik aanvaardde uw excuses.  Toch waren deze niet nodig.  Wij waren gewoon te laat.  Te weinig attent.
 
Ondanks die misgelopen intro was ik onmiddellijk mee.  Geen noodzakelijke aanpassingen.  Geen onwennigheid.  Niks van dat alles.  Onmiddellijk vond ik mijn plaatsje in die stille zaal.  Want dat was wat dadelijk opviel.  Het was stil in de zaal.  Bijna muisstil.  Dat is wat uw muziek vraagt.  Dat is wat uw muziek afdwingt.  Uw muziek dwingt het publiek te luisteren.  Mee te gaan in die warme intensiteit.  Zich te laten meedrijven op die heerlijke, muzikale golven.  
 
De studiomuzikanten had u achtergelaten in Amerika.  Op het podium viel u terug op Vlaamse muzikanten.  Bijna zou ik zeggen, wat wijzelf doen, doen wij beter.  Toch zeg ik het niet.  Omdat ik een gloeiende hekel heb aan die slogan.  Omdat in die term een te arrogante zelfgenoegzaamheid schuilt.  Arrogantie en zelfgenoegzaamheid, daarvan hou ik mij ver weg.  
 
Ondanks de afwezigheid van die Amerikaanse muzikanten, werd ik tijdens het concert toch naar Amerika gevoerd.  Uw muziek leverde mij dat ticket naar de Verenigde Staten.  In uw muziek hoorde ik echo’s van Crosby, Stills, Nash & Young.  Even meende ik zelfs Emmylou Harris te horen op het podium.  Met die verwijzingen meen ik niet te willen suggereren dat u steelt.  Dat u pikt of jat.  Neen, enkel wil ik aangeven dat u uw invloeden weet te kiezen.  Enkel van de groten kan men leren.  Dat doet u.
 
Ik ben niet van mijn plaats geweken.  Zelfs niet om een biertje ben ik gegaan.  Ik wou niks missen.  Als schoonheid u wordt aangereikt, past het niet daarvan weg te lopen.  Dan moet u aanvaarden.  Onvoorwaardelijk.  Dat heb ik gedaan.  Met volle overgave heb ik al die pracht met dankbaarheid aanvaard.  Van begin tot einde.  Van alfa tot omega.  
 
Hoogtepunten? Dat is moeilijk.  Toch in dit geval.  Want wat als een avond enkel uit hoogtepunten bestaat? Wat is dan het mooiste? Door het één te benoemen, doet men afbreuk aan het ander.  Dat zou jammer zijn.  Ondanks die wetenschap heb ik toch één lichte voorkeur.  De samenzang met Cleo Janse en Gertjan Van Hellemont.  De breekbaarheid in dat samenzingen was hemels mooi.  
 
Beste Bram.  Ik wil u danken.  Voor een prachtige avond.  Een warme avond.  Een ontroerende avond.  Een avond met een hoge en intense muzikaliteit.  Ik heb genoten.  Meer dan genoten.
 
Met vriendelijke groeten.
 
Clip:
 
Website:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten