Beste Kate,
Beste Slongs,
Beste Christoff,
Beste Guy,
Beste Stan,
Beste Tom,
Aan de vraag of wij het programma zouden opnemen, ging heel wat
discussie vooraf. Discussie? Jawel, ik
had gemengde gevoelens omtrent het programma.
Te licht, zo zou ik het omschrijven.
Zo waren de verwachtingen. Ik
moet bekennen, soms kan het gebeuren dat ik mij laat leiden door
vooroordelen. Zoals ik nu deed. Over de gegrondheid van die vooroordelen,
hoef ik niet te discussiëren. Die zijn
ongegrond. Daarom juist zijn het
vooroordelen. Kennis om tot een
vooroordeel te komen, hoeft niet. Dat
maakt het dan ook gemakkelijk. Bijzonder
gemakkelijk. Te licht, dat waren dus
mijn verwachtingen. Daarom zou ik geen
volger worden van het programma.
Behalve de lichtheid van het programma was er nog een andere
reden. Wij volgen al te veel
programma’s. Televisiestress moet
vermeden worden. Schiften is de
boodschap. Die drang tot schiften zou
ook dit nieuwe programma wegfilteren.
Onze digicorder barst uit zijn voegen.
Bijna kunnen wij niet meer volgen.
Al te veel programma’s worden opgenomen.
Al te veel programma’s moeten nog bekeken worden. Nieuwe programma’s worden daarom vooraf
gewogen. Door een vooringenomen
jury. Dat meldde ik u reeds. Het rapport van de jury adviseerde
negatief. Onze digicorder zou niet
belast worden met de afleveringen van Liefde voor Muziek. Alweer, ik zou geen volger worden van het
programma.
Ondanks het voorgaande lieten wij ons toch verleiden tot het kijken
naar de eerste aflevering.
Nieuwsgierigheid kan een mens al eens doen terugkomen op een genomen
beslissing. Dat is helemaal niet
erg. Beslissingen kunnen en mogen
heroverwogen worden. Enige zin voor
flexibiliteit kan soms een zegen zijn.
Gisteren hebben wij gekeken. In
uitgesteld relais. Wij zagen u op de
luchthaven van Zaventem. Wij zagen u
arriveren in Zuid-Spanje. In een
landhuis. Wij zagen plagerijen. Kleine jongens. Kleine meisjes. In mijn zeteltje dacht ik aan vroegere
KSA-kampen. Die sfeer zag ik. Die sfeer voelde ik. Allemaal samen op avontuur. Het ongekende smeedde een band. Een band tussen zes artiesten van toch wel
diverse pluimage. Onbekenden werden
bekenden. Leken vrienden te worden. Nog niet onmiddellijk, smeden van
vriendschappen is een zwaar karwei. Wel
merkte ik enkele aanzetten. De kiem was
gelegd.
Zes nieuwe vrienden. Samen op
reis. Met een missie. Er zou gezongen worden. Liedjes van elkaar. In een nieuw jasje gestoken. Elk vanuit zijn eigen invalshoek brengt een
eigen interpretatie. Best wel een leuk
experiment. Want het toont wat muziek
eigenlijk doet. Muziek verenigt. Brengt mensen bij elkaar. Het sloopt grenzen. Menselijke grenzen. Muzikale grenzen. Elk kijkt naar de ander. Zonder te oordelen. Met hoge verwachtingen. Elk spreekt elkaar moed in. Want, jawel, de angst zit er in. De angst om af te gaan. Om niet goed bevonden te worden. Door anderen.
Door collega’s. Die angst lijkt
helemaal niet nodig. Na de performance
vallen de nieuwe vrienden elkaar in de armen.
Er wordt geschouderklopt. Er
wordt gecomplimenteerd. Niet één woord
van kritiek. Enkel lovende woorden. Voor de durf en het lef. Voor de eigengereide keuze.
Elkeen heb ik aan het werk gezien.
Tom Helsen. Kate Ryan. Christoff.
Guy Swinnen. Slongs
Dievanongs. Eén liedje brachten
zij. Elk slechts één liedje. Elk bracht een ode aan het oeuvre van Stan
Van Samang. Hij was de centrale
gast. Hij was het feestvarken. Net als hem was ik ontroerd. Telkens weer.
Bij elke cover. Geen enkele
uitzondering. Dit was mooi. Dit was hartverwarmend. Het respect voor het werk van een
collega-zanger. Met zichtbare inspanning
werd het beste van zichzelf gegeven.
Niet om zelf te scoren. Wel om
het nummer opnieuw te laten schitteren.
In een ander licht. In een ander
jasje.
Volgende aflevering reis ik opnieuw naar Zuid-Spanje. Weg zijn mijn vooroordelen. Ik heb die eerste aflevering gezien. Nu weet ik het. Dit programma is ontroerend mooi. Ontroerend eerlijk. Een programma over vriendschap en muziek, dat
kan niet verkeerd gaan. Dat kan nooit
verkeerd gaan. Samen eten, samen
drinken, samen zingen. In een heerlijk,
zonnig decor. Op vakantie. Wat moet of
kan het leven nog meer zijn?
Ik kijk. Ik ben fan.
Met vriendelijke groeten.
Links:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten