The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band, gezien in NTG. Brief aan Johan Heldenbergh.

Beste Johan,

 

Laat mij deze brief maar onmiddellijk beginnen met een bekentenis.  Dan hebben wij dat toch al gehad.  Bovendien, eerlijk duurt het langst, dat zei mijn moeder altijd.  Naar haar moet ik luisteren.  Nu nog steeds.  Moederlijke bezorgdheid, dat mogen wij niet afwimpelen.  Dat moeten wij gespeeld verveeld aanvaarden.  

 

Mijn bekentenis? Jawel, dus.  The Broken Circle Breakdown zit in mij.  Diep in mij.  Ik kan het niet van mij afschudden.  Ik kan het niet van mij afspoelen.  Het kleeft aan mij.  Op mij.  Bijna is het als een tweede huid.  Onmogelijk af te pellen of af te schrapen.  Twee maal zag ik de voorstelling.  Dat had ik nog nooit eerder gedaan.  Voor uw voorstelling maakte ik graag die uitzondering.  Ontroerende schoonheid, het verveelt niet.  Nooit.  De film zag ik ook.  Dat moest.  Het kon niet anders.  Nu nog steeds zijn er hevige discussies of de film beter of slechter was dan de voorstelling.  Elk medium heeft zijn voorstanders.  Elk heeft zijn tegenstanders.  Mijn positie? Ik weiger een standpunt in te nemen.  Niet of nauwelijks te vergelijken, dat vertel ik meestal.  Daarmee hou ik die discussie af.  Want ik wil die discussie niet.  Beiden brengen zij het verhaal op hun eigen manier.  Die manier, eigen aan het medium.  Beter of slechter? Neen, beiden zijn net zo goed.

 

Tot zover mijn bekentenis.  Beschouw het als een inleiding.  Zomaar met de deur in huis vallen, het lijkt mij te bruut.  Te onbeleefd.  Heel misschien bent u gewonnen voor de directe beknoptheid.  De onomzwachtelde benadering.  Maar dat ben ik niet.  Dat is niet mijn stijl.  Ik wil mijn brief een beetje inkleden.  Om zachtjes te komen tot de eigenlijke kern van de zaak.  Die kern van de zaak komt er aan.  Met een kleine tussenstop in Limburg.

 

Vorig weekend was ik in Limburg.  Bij en met vrienden.  Dan vertellen wij al eens over onze plannen.  Dat is zo.  Dat is eigen aan social talk.  Ik vertelde dat ik naar The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band zou gaan.  Eén iemand knipperde met de ogen.  Jawel, de film was hem welbekend.  Bij de muziek kon hij zich evenwel niks voorstellen.  Wij gingen op internet.  Op Youtube.  Wij vonden ‘If I needed you’.  Meteen het mooiste liedje.  Overtuigen lukt enkel met klasse.  Lukt enkel met stijl.  Daarom maar meteen het beste van het beste.  Hij luisterde.  Ik luisterde.  Hij knikte goedkeurend.  Instemmend.  Ik zweeg.  Genieten doet men zwijgend.

 

Gisteren was ik op het Gentse Sint-Baafsplein.  In het NTG.  Voor The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band.  Afwezig blijven was geen optie.  Ik moest hier zijn.  Al meer dan één jaar had ik mijn ticket.  Onmiddellijk had ik mijn kaartje gekocht toen ik vernam dat het NTG uw groep had geprogrammeerd.  Een snelle reactie was noodzakelijk want dit concert zou snel uitverkocht zijn.  Mijn vermoeden werd realiteit.  Het concert was uitverkocht.  Maar ik had mijn kaartje.

 

Het concert dan.  Want hiertoe wou ik komen.  Dat was de eigenlijke reden voor mijn brief.  Vooraf had ik mij een zekere connectie met de film voorgesteld.  Ik had projecties van beelden verwacht.  Op de achtergrond, als aanvulling.  Ik had de kostumering uit de film verwacht.  Heel stiekem had ik gehoopt op de blote getatoeëerde rug van Veerle.  Maar niks van dat alles was er.  Enkel de groep.  Enkel de muzikanten.  Dat was het.  Meer niet.  Dat zou moeten volstaan.  De muziek moest voor zichzelf spreken.  Zonder filmische versterking.

 

Wat gebeurde op toneel, gebeurde ook nu.  Pure magie.  Wat gebeurde op het doek, gebeurde ook nu.  Zuivere emotie.  De muziek heeft de film helemaal niet nodig.  Die muziek werkt ook op zichzelf.  Dat hoeft helemaal niet te verwonderen.  Want op het podium staan topmuzikanten.  Muzikanten, die hun sporen hebben verdiend in de Belgische muziekscene.  Toch zijn het niet enkel die muzikanten.  Het zijn ook de stemmen.  U en Veerle Baetens horen samen.  De stemmen, bedoel ik dan.  Laat mij hier niet betrappen op Storyaanse insinuaties.  De vakpers maakt vergelijkingen met Emmylou Harris en Gram Parsons.  Die zijn mij onvoldoende bekend.  Ik hou het eerder op Mark Lanegan en Isobel Campbell.  In die stemmen hoor ik een zelfde tegenstelling.  Dat aangrijpend breekbare tegenover dat emotioneel dieprauwe.  

 

Er was niet alleen uw stem.  Er was niet alleen de stem van Veerle.  Er waren meerdere stemmen.  Dat hoorden wij toen de band zich rond die ene microfoon schaarde.  Heerlijke samenzang.  Prachtige muzikale momenten.  Geen enkele afleiding.  Stralende eenvoud.  Ik begin te hakkelen.  Volzinnen maken lijkt mij niet te lukken.  Maar dat komt omdat ik die avond herbeleef.  Omdat het kippenvel bij dat terugblikken mij het tokkelen op het klavier zo moeilijk maakt.  

 

Een lach en een traan, dat is wat wij kregen.  Een traan, opgewekt door beklijvende songs.  Songs, die mij van op het podium beslopen en mij zachtjes naar de keel grepen.  Een lach, opgewekt door uw relativerende bindteksten.  Door uw gewoon aanwezig zijn.  U speelde thuis.  U was in uw hometown.  Uw Gents mondje bracht animo in de zaal.  U bespeelde het publiek.  Als een geboren entertainer.  Als een rasechte performer.

 

Ik heb gisteren het concert gezien.  Het concert gehoord.  The Broken Circle Breakdown heeft zich nog dieper in mij genesteld.  Nog vaster.  Een warm gevoel.  Een mooi gevoel.  Een heerlijk gevoel.  Ik kan u enkel danken.

 

Met vriendelijke groeten.

 

Setlist:

Will The Circle Be Unbroken / Black Mountain Rag / Country in My Genes / The Boy Who Wouldn’t Hoe Corn / Wayfaring Stranger / Where The Soul of Man Never Dies / Sin City / Blackberry Blossom / Don’t Think Twice, It’s All Right / Gloryland / Tumbling Tumbleweeds / Do I Ever Cross Your Mind / Little Maggie / Rueben’s train / The Way It Goes / The One I Love Is Gone / Cowboyman / Sand Mountain / Ain’t Nobody Gonna Miss Me // If I Needed You / Sister Rosetta Goes Before Us / Salty Dog Blues / Go To Sleep My Little Baby // Angelband.

 

Speellijst:

The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band.