Voor Paulus is het gemakkelijk te achterhalen. Wij hoeven daarvoor simpelweg de Handelingen van
de Apostelen na te lezen. Daarin staat
het klaar en duidelijk. Zwart op
wit. In die Handelingen kunnen wij lezen
dat Paulus op weg naar Damascus het Licht zag.
Dat was zijn moment.
Moeilijker wordt het wanneer ik voor mijzelf tracht te bepalen wanneer
ik het Licht zag. Hierover vallen geen
geschriften te raadplegen. Ik moet op
zoek diep in mij. Het zou een moeilijke
zoektocht kunnen worden. Maar dat wordt
het niet. Want ik weet het. Het Heilig Vormsel, dat zou u kunnen
denken. Ik ben een vrome jongen. Die vroomheid kent evenwel zijn grenzen. Dus neen, niet het Heilig Vormsel.
Ik weet wanneer ik het Licht zag.
Dat moment kan ik zo bepalen. Dat
weet ik heel precies. Windorock in
Oosterzele, dat was mijn moment. Op die
rockweide zag ik het Licht. Welke
jaargang het was, dat weet ik niet meer.
Mijn geheugen laat mij heel soms in de steek. Wel kan ik zeggen wie het was. Wie het was die mij het Licht deed zien. Dat was The Scene. Op dat moment wist ik dat die band mijn groep
zou worden. Dat werd het ook. Dat is het ook. Nog steeds.
Tot op de dag vandaag.
The Scene werd de soundtrack bij mijn jeugd. Ontelbare feesten, altijd weer die
muziek. Niet te tellen concerten, altijd
weer die band. Met het verdwijnen van de
jeugd (jawel, zelfs ik word ouder) blijft die muziek overeind. Want aan die muziek wordt dat ene element
toegevoegd, herinneringen. Die muziek voert
mij terug. Naar heerlijke tijden. Naar wonderlijke tijden. Naar tijden, waarin dromen nog niet werden
ingeperkt door die nuchtere en al te vervelende zin voor realiteit. Dat soort muziek is de mooiste muziek. Zonder enige concurrentie.
Gisteren kreeg ik een harde schok te verwerken. Mijn zus zond mij een persbericht door. Het bericht waarin werd gemeld dat Thé Lau
nog maximaal negen maanden te leven had.
Geveld door kanker. Uitzaaiingen
tot in de longen. Niet meer te
behandelen. Ik was van de kaart. Totaal van de kaart. Ik kon wel nog functioneren. Dat ging nog.
Maar in mijn hoofd was het behoorlijk bewolkt. Doorheen die wolken zweefde dat akelige woord
‘afscheid’.
Deze morgen luisterde ik naar ‘Open’, het beste album van The
Scene. Het beste? Laat mij mijzelf
corrigeren. Het beste van de vele
beste. Ik ben een fan. U moet het mij vergeven. Voor mij bestaat er dus geen minder
goede. Elk album op zich is de
beste. Maar in die reeks van albums heb
ik toch mijn voorkeur. Die voorkeur
dreef mij vanmorgen naar ‘Open’.
Deze morgen stond ik opnieuw op die weide. De rockweide van Oosterzele. Ik stond te springen. De vuist gebald in de lucht. Ik stond mee te brullen. Luidop.
Iedereen mocht het horen. Dit is
mijn muziek. Jawel, dat dacht ik. Dit is mijn groep. Jawel, ook dat dacht ik. Voor eeuwig en altijd.
De muziek ging uit. Het is
vrijdag. Het is werkendag. Ik ging op weg naar het werk. Het kippenvel nog op mijn armen. Het weinige haar nog rechtop.
Websites:
The Scene.
Thé Lau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten