Arsenal, gezien in Lotto Arena. Brief aan John Roan en Hendrik Willemyns.

Beste John,

Beste Hendrik,

 

Wij hadden een kaartje voor het concert van Arsenal.  Zaterdagavond kwamen wij naar de Lotto Arena.  Want wij hadden zin in een feestje.  Dan zijn wij bij jullie aan het juiste adres.  Dat weten wij.  Daarover bestaat de minste twijfel.  Tweeënhalf jaar terug stonden wij ook in de Lotto Arena.  Aan het eind van dat concert hadden wij het gevoel iets gemist te hebben.  De oorzaak van dat gevoel dienden wij bij onszelf te zoeken.  U konden wij geen verwijt maken.  Wij hadden gefeest met de rem op.  Zo voelden wij het aan.  Feesten met de rem op, dat komt nooit goed.  Bij feesten moeten wij voluit gaan.  Wij moeten ons smijten.  Dat hadden wij bij uw vorige passage onvoldoende gedaan.  Wij hadden recht op een herkansing.

 

Dit jaar zou het anders worden.  Dat hadden wij ons voorgenomen.  Dit keer geen afwachtende houding.  Onmiddellijk voluit.  Remmen zouden wij dit jaar niet doen.  Wij wilden een feestje.  Vanaf het begin.  Tot aan het einde.  Ononderbroken.  Jawel, wij hadden een missie.  Wij hadden een opdracht te volbrengen.

 

Blijkbaar hadden jullie eenzelfde ingesteldheid.  Want van bij de start ging het hard.  Geen voorzichtig aftasten.  Geen zoeken en proberen.  Geen schrik om de reactie op de nieuwe nummers.  Voluit overtuigd van uw kunnen.  Voluit bewust van uw vermogen een zaal in brand te steken.  Niet letterlijk, uiteraard.  Ik wil u niet beschuldigen van enig neigen tot pyromanie.  Neen, dat wil ik geenszins doen.  Toch stond de Arena in lichterlaaie.  Figuurlijk dan, laat daarover geen misverstand bestaan.  U zweepte het publiek op.  U nam het publiek mee op een unieke, muzikale trip.  Het publiek aanvaardde die uitnodiging.  Gretig en met open armen.

 

U meent enig enthousiasme af te mogen lezen uit voorgaande.  Dat is ook zo.  Toch moet ik een bekentenis doen.  De nieuwe nummers waren mij onvoldoende of bijna niet bekend.  Zij brachten mij niet in datzelfde euforische gevoel als de oudere nummers.  Bij die nieuwe nummers werd ik mijn stoeltje ingetrokken.  Maar in dat stoeltje vervelde ik niet tot kamerplantje.  Geen sanseveria.  Ik ben een meester in het stoelswingen.  Die techniek beheers ik als geen ander.  Mijn bovenlichaam ging ritmisch van links naar rechts.  Mijn hoofd draaide rondjes, beheerst wild.  Mijn voeten brouwden de gekste pasjes.  Toch bleef mijn achterste in die stoel.

 

Die nieuwe nummers boden mij niet enkel de mogelijkheid even naar adem te happen.  Tijdens deze momenten kon ik wat rustiger en stoelswingend achterover leunen en genieten van het visuele spektakel.  In dat visuele spektakel voerde een geprojecteerde film mij naar Japan.  Die film wakkerde bij mij het verlangen aan te gaan reizen.  Mijn koffers te nemen en de wereld in te stappen.  Zonder enige bestemming.  Doelloos zwerven.  Een heerlijke goesting, enkel opgewekt door prachtige beelden.

 

Maar met de oudere nummers werd het dromen over een reis rond de wereld even onderbroken.  Want wij gingen weer rechtop staan.  Wij gingen springen.  De armen gingen de lucht in.  De handen gingen op elkaar voor het ritmische geklap.  Uit volle borst zongen wij mee.  Niet toonvast, wel met volle overtuiging.  Ik keek rondom mij.  Niemand stond stil.  Iedereen bewoog.  Iedereen lachte.  Heel even ging ik geloven in de totale wereldvrede.  Muziek verzacht niet enkel de zeden, het verstevigt ook het naïeve geloof in een betere wereld.  Voor heel even want buiten wacht die ontnuchterende realiteit.  Maar dat is voor later.  Wij zaten nog binnen.  Op het feestje van Arsenal.

 

U was de ceremoniemeester.  U ging ons voor.  Wij volgden.  Gretig, vol overgave.  Maar niet enkel u zweepte de gemoederen op.  Niet enkel u wist de ambiance tot ongekende hoogten te voeren.  Het leek wel alsof iedereen op het podium overtuigd was deze avond te laten registreren als onvergetelijk.  Uw gastmuzikanten trokken de lijn, door u uitgezet, op hun eigen manier door.  De gekke sensualiteit van Léonie.  Die sluipende danspasjes van Gabriel Rios.  De verbazing van het Deense zangeresje Lydmor.  De nichterige deugnieterij van rapper Doseone.  Nooit werd die lijn onderbroken.

 

Zaterdagavond verwachtten wij een feestje.  Zaterdagavond kregen wij een feestje.  Wij hebben genoten.  Op een intense manier.  Op een dergelijke manier dat wij zondag spontaan gingen lachen als wij achterom keken.  Jawel, zondag gingen onze voeten vrij en ongedwongen danspasjes herhalen van de vorige avond terwijl wij zonder enige aanleiding één van uw vele hits gingen zingen.  Voorbijgangers zullen raar hebben opgekeken.  Wij hadden gewoon een leuk feestje gehad.  Dat zinderde nog na.  In onze hoofden.  In onze benen.  In onze voeten.  Zaterdagavond gaf u een feestje.  Wij hebben dankbaar aanvaard.  

 

Tot een volgende keer.  Want wij keren terug.  Net zoals in de GB.  Ook daar keren zij tevreden terug.

 

Met vriendelijke groeten.

 

Setlist:

Temul (Lie Low) – Not Yet Free – High Venus – Sharp Teeth – Black Mountain (Beautiful Love) – Switch – The Coming – Saudade pt.1& pt.2 – One Day at a Time – Estupendo – Lovesongs (Propaganda) – Evaporate – Personne ne Bouge! – Lotuk – Woe-Is-Me – Longee – Melvin – Either – Black Mountain (Beautiful Love).

Link:
Arsenal – A documentary.