Mooie liedjes: ?.

‘Ain’t no sunshine’ van Bill Withers.  Ongetwijfeld kent u dat liedje.  Dat moet wel, dat is eigen aan een wereldhit.  Een wereldhit heeft maar een paar noten nodig om onmiddellijk herkend te worden.  Maar er is meer dan die onmiddellijke herkenning.  Een wereldhit zingt u mee.  Of neuriet u mee.  Zingen of neuriën, dat is afhankelijk van uw kwaliteiten als zanger.  Dat is afhankelijk van een juiste zelfkennis.  Horen, herkennen en zingen.  Dat proces wordt gelinkt aan een wereldhit.  Maar zelfs dat is nog niet alles.  Een wereldhit blijft na het beluisteren hangen in het hoofd.  Dat oneindig herhalen in het hoofd kan enkele uren duren.  Zelfs enkele dagen kan dat hitje weergalmen in het hoofd.  Jawel, u kan er hoorndol van worden.

 

‘Ain’t no sunshine’ heeft een dergelijke status verworven dat ik het eigenlijk niet meer kan horen.  Het gaat verder dan enkel verveling.  Dat liedje verveelt niet meer.  De gradatie van verveling heeft dit liedje al ver overschreden.  Bij de eerste noten zoek ik dan ook spontaan een andere zender.  Ik schakel onmiddellijk over.  Omwille van zelfbehoud.  Mijn psychisch en fysisch welbevinden acht ik hoog.

 

Maar heel soms heb je die mogelijkheid van ontvluchten niet.  Heel soms moet je de confrontatie aangaan.  Zoals deze morgen.  Een collega riep mij bij zich.  Hij vroeg mij of ik eventjes tijd had.  Die tijd had ik.  Indien ik die tijd niet had, dan had ik tijd gemaakt.  Want dat kan, men kan tijd maken.  In deze tijden van rushen en crossen zou men dat kunnen vergeten.  Het hoeft niet altijd vooruit te gaan.  Het hoeft niet altijd sneller te gaan.  Neen, heel dikwijls kan men gewoon blijven stilstaan.  Op de vraag van mijn collega of ik even tijd had, bleef ik dan ook bewust stilstaan.  Ik nam de tijd.  Ik had de tijd.  Hij wilde mij iets laten horen.  Weigeren was geen optie want onmiddellijk duwde hij mij zijn oortjes in de hand.  Zijn vastberaden en niet voor een ‘neen’ vatbare daadkracht kan achteraf enkel geïnterpreteerd worden als terechte, vaderlijke fierheid.

 

Ik stak de oortjes in.  Dan gebeurde dat onverwachte.  In mijn oren hoorde ik die eerste noten van ‘Ain’t no sunshine’.  Mijn spontane reactie van wegzappen bleef evenwel uit.  Wat ik hoorde, was overrompelend.  Ik werd gegrepen.  Aangegrepen.  Door een hese, breekbare stem.  Door een unieke stem.  Doorheen de mij uitgeleende oortjes hoorde ik een zangeres, die erin slaagde die wereldhit op een heel eigen en aparte wijze te interpreteren.  Eén zangeres.  Eén gitaar.  Eén doehetzelfcameraatje.  In de badkamer? Op de slaapkamer? In de woonkamer? Waar het werd opgenomen weet ik niet maar bijna leek het niet van deze wereld.  In deze wereld kan schoonheid en breekbaarheid soms buitenaards klinken.

 

Normaal gezien zou nu een link volgen naar dat filmpje.  Dat was ik van plan.  Maar het lukt mij niet.  De artieste (omwille van haar wonderlijke prestatie durf ik haar zo te noemen) weigert het filmpje te delen met de gemeenschap.  In tijden van sharen en liken kunnen wij dit een moedige houding noemen.  Een moedige houding evenwel waardoor u mijn ochtendlijke geluk niet kan delen.

 

Juryleden zullen over haar niet oordelen.  U zal op geen enkel televisieprogramma voor deze ‘unknown artist’ kunnen stemmen.  Maar ik durf u nu te vertellen, deze morgen hoorde ik The Voice van Vlaanderen.