Ghost. Gezien in Vooruit.

Donderdagavond ging ik naar Ghost.  Van Abattoir Fermé.  Een bevreemdende voorstelling.  Een bizarre voorstelling.  Een totaal van de pot gerukte voorstelling.  Maar bovenal een bijzonder intrigerende voorstelling.  Een bijzondere ervaring, zo kunnen wij deze avond het best omschrijven.

 

Het publiek kreeg geen enkele houvast.  Enkel aan een korte omschrijving, vooraf gelezen op het internet, kon ik mij vastklampen.  Zo wist ik de opzet van de voorstelling.  De makers van Abbatoir trokken naar het Zuiden van Amerika.  Terug in België maakten zij op basis van hun ervaringen deze voorstelling.  Dat is het enige gegeven.  Daarmee moest ik het doen.

 

Het verhaal? Neen, de vraag naar een korte samenvatting moet ik onbeantwoord laten.  Niet uit onwil.  Ik zou best willen maar het lukt mij gewoon niet.  Zoals ik al zei, het is een bizarre voorstelling.  Bizarheid laat zich niet samenvatten.  Bizarheid moet ervaren worden.  Bizarheid moet gezien en gevoeld worden.  U had er bij moeten zijn.  Dat zou mijn taak gemakkelijker hebben gemaakt.

 

Wat zij in het Zuiden precies hebben meegemaakt, ik weet het niet.  Maar zonder enige twijfel hebben zij de toeristische paden niet bewandeld.  Zij zijn behoorlijk afgeweken van die platgetreden paden.  Vlaanderen Vakantieland is het dus niet geworden.  Wij krijgen de andere kant te zien.  De achterkant van de toeristische plaatjes.  Wij krijgen de donkere, duistere kant te zien.  De mysterieuze kant.  De makers en spelers van Abattoir hebben hun ontmoetingen, ervaringen en verhalen op een hoopje gegooid.  Zij hebben dat alles verwerkt tot een collage, overgoten met een fantasievol sausje.  Zij hebben het verwerkt tot een visueel en beklijvend spektakel.  Tot een droom.  Of neen, tot een nachtmerrie.

 

Dat spektakel wordt bevolkt met vreemde personages.  Personages met een hoek af.  Een serieuze hoek af.  Ons wordt een blik gegund in het Zuiderse rariteitenkabinet.  Door slechts vier acteurs wordt een ruim pallet aan karakters voorgesteld.  Die metamorfoses, dat vervellen tot andere personages is bijzonder fascinerend om te zien.  Dat vervellen wordt op een inventieve manier geïntegreerd in het stuk.

 

 

Het visuele spektakel wordt nog versterkt door de muziek van Kreng.  Zij leveren de perfecte soundtrack bij dit stuk.  Een constante ondertoon van dreiging.  Muziek, steeds klaar om te exploderen.  Want die sfeer wordt weergegeven.  Broeierig heet en dreigend, in dat sfeertje wordt geacteerd.  Eenzelfde sfeerschepping als in Mississippi Burning.  Aan die film moet ik constant denken.  Maar niet enkel de muziek creëert die sfeer.  Ook het decor speelt hierin een belangrijke rol.  De scene van de theaterzaal wordt omgetoverd in een swamp.  Met de daarbij horende vegetatie.  Met het typische, wankele aanlegsteigertje.  Met een houten hut, een bouwvallige ruïne maar toch bewoond door een even bouwvallige vrouw.  Heel af en toe spuwen rookmachines rook over de scene.  Als nevel over de swamp.

 

Donderdagavond zag ik Ghost.  Geen afgelijnd en mooi verhaaltje.  Wel een hallucinante trip.  Doorheen het danteske Zuiden.  Doorheen een chaotische hel.  Ondanks dat afdalen in de hel, heb ik toch een heerlijke avond gehad.  Hel en heerlijk, die twee woorden kunnen niet samen bestaan, zo lijkt het.  Toch heeft Abattoir Fermé die twee woorden kunnen verbinden.

 

Link:

Abattoir Fermé.