vrijdag 11 oktober 2013

Mooie liedjes: Green on Red.

De nacht van Radio 1.  Dat programma durf ik wel eens te herbeluisteren.  Via de computer.  Op het werk.  Als achtergrond.  Om het werken wat aangenamer te maken.  Dat is wat muziek doet.  Het maakt alles een beetje lichter.  Minder gewichtig.  Op melodieuze toon gaat de werkdag voorbij.  Van ’s morgens tot ’s avonds doen wij onze professionele taakjes, begeleid door mooie en zachte liedjes.  Dat is fijn.  Dat is heerlijk.
 
Dat programma kan ik best wel een aanrader noemen.  Er wordt niet gesproken.  Liedjes worden niet aan- en afgekondigd.  Het ene liedje volgt op het andere, zonder onderbreking.  Geen enkele afleiding.  Focussen op de muziek.  Zoals het hoort.  Die muziek gaat heen en weer.  Van oeroude klassiekers tot de nieuwste nieuwigheden.  De programmamakers doen ons mijmeren.  Diezelfde makers doen ons ontdekken.
 
De muziekjes gaan voorbij.  Haken zich niet vast.  Eerder doen zij dienst als muzikaal behang.  Maar soms gebeurt het toch.  Heel soms nestelt een liedje zich in mijn hoofd.  Heel soms weet een liedje tot mij door te dringen.  Heel soms eist een liedje mijn volle aandacht.  Niet vaak.  Ik ben op het werk.  Andere, professionele dingen hebben voorrang.  Maar zoals ik al zei, heel soms vraagt een liedje mijn volle aandacht.  Op die momenten luister ik dan net dat ietsje intenser.
 
Eén van die eerder zeldzame momenten had ik onlangs.  Dat was toen ik ‘Time ain’t nothing’ hoorde van Green on Red.  Nostalgie, dat was wat ik voelde bij die song.  Die song voerde mij terug naar de schoolbanken.  Een heerlijke tijd.  Ik dacht terug aan die muziekmiddagen.  Middagen waarop leerlingen en leraars zich verdiepten in de alternatieve muziek.  Het muzikale rariteitenkabinet werd ons tijdens die middagen gepresenteerd.  De nieuwste releases.  Veelbelovende debutanten.  Herontdekkingen van gevestigde waarden.  Mijn ogen gingen open op die middagen.  Mijn oren werden geprikkeld.
 
Op één van die middagen bracht mijn leraar Engels de elpee ‘No Free Lunch’ van Green on Red mee.  Hij beschouwde dit als een openbaring.  De muziek omschreef hij als countryrock.  Geen country, geen rock.  Wel een combinatie van beide.  Die muziek was nieuw voor mij.  Tot dat moment beperkte mijn muzikale wereldje zich tot The Smiths, Simple Minds, U2, Depeche Mode, … Jawel, ik koos voor zekerheden.  Ik nam geen muzikale risico’s.  Green on Red deed mij inzien dat er meer was.
 
‘No Free Lunch’ heb ik mij aangeschaft.  ‘Time ain’t nothing’ heb ik grijsgedraaid.  Op mijn slaapkamer.  De volumeknop bijna volledig opengedraaid.  Toch op momenten dat ik alleen was.  Op andere momenten ging het wat stiller.  In beide gevallen zong ik dat refreintje mee: time ain’t nothing when you’re young at heart and your soul still burns … Ik was jong.  Mijn hart was jong.  Dat lied was voor mij persoonlijk geschreven.  Zo leek het.  Zo voelde het.
 
Elke keer weer werd ik geraakt door dat aparte geluid.  Die aparte stem.  Dit was goed.  Of neen, dit is goed.  Dit is nog steeds goed.
 
Green on Red is niet meer.  Gesplit in 1992.  Kort gereanimeerd in 2005.  Maar dan definitief over en uit.  Eén van de bandleden, Chuck Prophet, is momenteel nog actief als solomuzikant.
 
Link:
 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten