maandag 28 oktober 2013

Lacrima. Gezien in Minnemeers, NTGent.

'r zijn van die haken in het leven,
als ge d'r aanhangt,
ge moogt spartelen wat ge wilt,
ge zit er aan vast.
 
Met die woorden begint de voorstelling Lacrima, de nieuwste van Arne Sierens.  Die woorden zullen over de voorstelling blijven hangen.  Die woorden blijven hangen over de monoloog van Chief.  De woorden van Chief snijden en kerven.  Zijn woorden zijn welgekozen.  Vervellen tot een aanklacht.  Worden bijna een politiek pamflet.
 
Lacrima vormt een heuse tegenstelling met vorige stukken van Arne Sierens.  Vorige stukken schetsten een aantal personages.  Personages uit één van de Gentse volkswijken.  Steeds met een licht humoristische ondertoon, bedoeld om de voorstelling lichter en meer verteerbaar te maken.  Die ondertoon ontbreekt volledig bij Lacrima.  Deze voorstelling is niet bedoeld als amusement.  Is niet bedoeld als verstrooiing.  Deze voorstelling wil wakker schudden.  Dat wakker schudden gebeurt in een dolgedraaide monoloog.  Hij schopt tegen alles en iedereen.  Alles en iedereen moet het ontgelden.  
 
In de voorstelling keert Chief terug naar de wijk waar hij opgroeide.  Op zoek naar de verdwenen zoon van zijn ex-lief.  Die terugkeer maakt hem niet gelukkig.  Hij had gezworen nooit meer terug te keren.  Maar dan zijn daar die haken in het leven.  Die haken trekken Chief terug.  Terug naar een leven, dat Chief achter zich wilde laten.
 
Die terugkeer voert Chief terug naar het verleden.  Een verleden in een sociale woonwijk met weinig uitzicht op kansen en mogelijkheden.  Die sociale woonwijk noemt Chief weinig flatterend Het Reservaat.  Dat Reservaat is zoveel als een isoleercel.  Een isoleercel waarin alle miserie wordt weggestopt.  Een isoleercel waarin alle mislukkelingen en hopelozen worden weggestopt.  Dat verleden schetst geen fraai beeld.  Een harde realiteit wordt ons voorgeschoteld.  Afwezige vaders.  Verkeerde helden.  Alcoholverslaafde moeders.  Slechte vrienden.  Criminele feiten.  Verwaarlozing.  Iedereen trekt elkaar naar beneden.  Niemand in de wijk stijgt boven het maaiveld uit.
 
Zijn terugkeer bevestigt het beeld van Chief over Het Reservaat.  Niks is veranderd.  Alles blijft bij het oude.  Enkel de populatie is gewijzigd.  Die populatie is meer internationaal geworden.  De miserie is geglobaliseerd.  Andere gezichten, zelfde problemen.  Die haken in het leven uit het begin van de voorstelling worden niet gebruikt om mensen op te vissen.  Niet gebruikt om mensen uit die poel van miserie te sleuren.  Neen, die haken worden gebruikt om mensen naar beneden te trekken.  Om die mensen beneden te houden.  Zodat zij ter plaatse blijven trappelen.  Zodat zij hun miserie overdragen.  Van generatie op generatie.
 
Nuance? Geen plaats hiervoor in deze voorstelling.  De taal is hard.  Het verhaal zwart.  Chief schippert niet tussen zwart en wit.  Geen grijs compromis.  Enkel zwart voor Chief.  De monoloog bonkt en slaat.  Maar de harde taal van Chief wordt soms omwikkeld.  Wordt soms omzwachteld met de tedere en zachte toetsen van die ene danseres op het podium.  Zij mildert de taal.  Zij doet hoop vermoeden.  Zij biedt een uitkijk op redding.  Of is dat slechts mijn interpretatie?
 
Lacrima.  Een harde voorstelling dat ons dwingt na te denken over woonbeleid.  Over sociale huisvesting en een mogelijke invulling van dat beleid.  Over een sociale politiek.  De voorstelling is voorbij.  De vragen blijven.  Keren steeds terug.
 
Link:
 
Trailer:
 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten