woensdag 11 september 2013

Brief aan Barack Obama.

Beste Barack (*),
 
De revolte in Syrië is al een tijdje aan de gang.  Die revolte eiste tot op heden honderdduizend doden.  U bleef, samen met de rest van de wereld, aan de zijkant staan.  U reageerde nauwelijks.  Hoogstens een opgestoken, vermanend vingertje op internationale podia.  Het oorlogvoeren ging door, de wereld keek toe.  Vragen naar een mogelijke interventie bleven onbeantwoord.  De Verenigde Staten had zijn lesje geleerd in Afghanistan en Irak.  Syrië was een kruitvat.  Een wespennest.  Een mogelijke interventie kon niet te peilen gevolgen hebben in de hele regio.  Niet enkel Syrië maar ook Libanon, Iran en Israel kon in een regionale oorlog getrokken worden.  Uw besluit stond vast.  Geen interventie.
 
Maar de wereld bleef in uw richting kijken.  De wereld verwachtte meer van u dan enkel wollig geblaat.  Zij verwachtten van u enige daadkracht.  Schoorvoetend kwam u tot een besluit.  U trok een rode lijn.  Indien zou blijken dat er chemische wapens in het spel zouden zijn, zou de Verenigde Staten reageren.  Ongetwijfeld in de veronderstelling dat een dergelijk gebaar wel zou volstaan.  In de veronderstelling dat een dergelijk gebaar voldoende zou afschrikken.  Dat deed het niet.  Op 21 augustus werden meer dan honderden burgers gedood bij een chemische aanval, hoogstwaarschijnlijk uitgevoerd door het regime van Bashar al-Assad.  Uit dat ene woordje ‘hoogstwaarschijnlijk’ zal u kunnen afleiden dat ik nog steeds uitermate voorzichtig ben.  Sluitend bewijsmateriaal blijft immers uit.  
 
Met die aanval heeft Bashar al-Assad u uitgedaagd.  Hij heeft zonder blozende wangen uw rode lijn overschreden.  Hij heeft u gedegradeerd tot een klein jongetje.  Een klein jongetje zonder enige geloofwaardigheid.  Dat kon niet.  Dat mocht niet.  Per slot van rekening bent u toch de president van de Verenigde Staten.  Uw imago werd besmeurd met het bloed van onschuldige slachtoffers.  U moest zich uit dat verdomhoekje wringen, waarin Assad u had gedwongen.  Dat deed u.  Op een manier, die wij niet van u verwachtten.  Bombarderen, dat was uw antwoord.  Met kruisraketten af te vuren op vooraf uitgekozen doelwitten zou u zich uit dat hoekje wringen.  Impulsief en ondoordacht, zo kwam mij uw reactie over.
 
Dat leken ook uw bondgenoten te denken.  U bleef verweesd achter.  Bondgenoten vroegen om een helder VN-mandaat alvorens hun positie te bepalen.  Een mandaat dat met een veto van Rusland en China nooit zou uitgeschreven worden.  De Verenigde Staten stonden alleen.  Zelfs een ‘coalition of the willing’ (**) kon niet gevormd worden.  Maar toch bleef u kordaat.  U ging verder op het oorlogspad.
 
In die volharding kan ik u niet volgen.  Het aanvankelijke excuus van mogelijke escalatie van het conflict naar de buurlanden houdt u dit maal niet tegen.  Dat excuus heeft de wereld al twee jaar aan de zijlijn geplaatst.  Maar als het imago van uw persoontje wordt beklad lijkt dit excuus van geen tel meer.  Een weinig consequente houding lijkt mij.
 
Bovendien lijkt mij niet helemaal duidelijk wat u met deze korte aanval wenst te bereiken.  Een te rechtvaardigen oorlog eist dit nochtans.  Een te rechtvaardigen oorlog vraagt een heldere doelstelling.  Een doelstelling, waarrond een land, zijn volk en mogelijke coalitiepartners zich kunnen scharen.  U meent een dergelijke doelstelling te hebben.  De opslagplaatsen van mogelijke chemische wapens uitschakelen, dat zal uw antwoord zijn.  Om zo te vermijden dat dergelijke wapens nog meer slachtoffers zullen maken.  Maar zal uw interventie het lijden van de Syrische burgers stoppen? U lijkt mij eerder het sein te geven dat burgers doden met chemische wapens niet mag maar dat het moorden met conventionele wapens gewoon mag doorgaan.  Een toch wel dubieus signaal lijkt mij.
 
Ik wil tot slot nog even verwijzen naar uw Nobelprijs voor de Vrede.  Uw voorbije retoriek van de voorbije dagen past niet in dat plaatje.  Rollen met de spierballen is niet aan u besteed.  U bent een goochelaar met woorden.  Met woorden kan u overtuigen.  Dat pad zou u moeten bewandelen.  U hebt het Verdrag Chemische Wapens aan uw kant.  Dat verdrag verbiedt het gebruik van chemische wapens.  Dat verdrag werd eveneens ondertekend door Rusland en China.  Zo kan u deze landen achter uw kar spannen.  Dat lijkt recent te lukken.  Het plan om de chemische wapens van Syrië onder internationale controle te plaatsen lijkt mij een beter alternatief dan kruisraketten.  Dat plan lijkt steun te krijgen van Rusland en China.  Zij kunnen Syrië aan de onderhandelingstafel dwingen.
 
Bewandel verder het pad van de onderhandelingen.  Werk een plan uit tot internationale controle.  Waarbij wij onder controle ondermeer het ontmantelen van het chemische arsenaal begrijpen.  Met garanties, met een strikt tijdsschema.  Beiden zijn nodig om op die manier een Chamberlain-scenario te vermijden.  De wereld zal opgelucht ademhalen.  Syrië zal merken dat het land niet in alles carte blanche krijgt.  Syrië zal merken dat zijn enkele medestanders ook duidelijke grenzen stellen.  Grenzen, waarover niet langer meer gediscussieerd zal worden.
 
Op die manier kan u het opgelopen imagoverlies herstellen.  Op die manier blijven de kruisraketten netjes opgeborgen.  Het zou mooi zijn.  Ik wens u alle succes.
 
En wat dan verder te doen met de revolte in Syrië? Hoe deze revolte verder aan te pakken? Helaas, ondanks mijn vorige raadgevingen kan ik u hierin niet adviseren.  Te moeilijk.  Te complex.  Maar ik ben een gewone burger.  U bent de president van de Verenigde Staten.  Van u worden zelfs in dit moeilijke dossier antwoorden verwacht.  Ook hierin wens ik u alle succes en veel wapenvrije en vernieuwende inspiratie.
 
Met vriendelijke groeten.
 
Wim Backx.
 
(*) Ik heb uw persoonlijke e-mailadres niet.  Deze brief zal u hoogstwaarschijnlijk nooit bereiken.  Maar dan denk ik aan Snowdon.  Dan denk ik aan het NSA.  Amerika leest mee.  Amerika leest alles.  Daarom heb ik dan toch maar gekozen voor een persoonlijke aanspreking.
(**) Ik kan u misschien nog een ideetje aan de hand doen als u op zoek gaat naar een ‘coalition of the willing’.  Misschien kan u even contact opnamen met Vincent Van Quickenborne, burgemeester van Kortrijk.  Behalve dat ambt is onze koene ridder ook oorlogsstokertje.  Hij wenst aan uw zijde ten oorlog te trekken.  Met of zonder VN-mandaat.  Voeg deze oorlogsheld op de politieke tribune toe aan uw strijdkrachten.  Het zal hen en Vincent goed vergaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten